Dames en heren, geachte aanwezigen,
Vandaag zijn we hier samengekomen, in stilte, om te herdenken.
We gedenken allen die hun leven hebben gegeven – hebben geofferd – voor onze vrijheid.
Een vrijheid die we tachtig jaar na de bevrijding nog steeds mogen koesteren.
Tachtig jaar vrijheid.
Maar vrijheid is kwetsbaar. En vrijheid is nooit vanzelfsprekend.
We leven in een tijd waarin de betekenis van vrijheid opnieuw voelbaar is in het dagelijks leven.
Oorlog, conflict, uitsluiting – soms lijken ze ver weg, maar ze komen dichterbij.
Vrijheid gaat niet alleen verloren door wapengeweld. Vrijheid wordt ook aangetast wanneer mensen worden buitengesloten, gediscrimineerd of als minderwaardig worden beschouwd.
Conflicten beginnen vaak klein: met woorden, beelden, of gedachten van “wij” tegenover “zij”.
Ook wij, als kleine gemeenschap, zijn hier niet immuun voor.
Alleen door ons bewust te zijn van de impact hiervan, kunnen we leren om met een inclusieve blik naar onze gemeenschap en onze medemens te kijken.
Daarom richt ik mij vandaag in het bijzonder tot onze jongeren.
Voor velen lijkt 4 mei misschien een gebeurtenis uit een ander tijdperk, een hoofdstuk uit de geschiedenisboeken.
Maar de dreigingen die onze vrijheid ondermijnen zijn niet verdwenen – ze zijn opnieuw zichtbaar.
Ze zijn er nog steeds – ook online.
Via sociale media kunnen ideeën zich razendsnel verspreiden. Ze voeden polarisatie via posts, reels en stories.
Propaganda is geen fenomeen van vroeger, van posters en flyers.
Het is van nu – zichtbaar op onze telefoons en schermen, elke dag.
Juist daarom is de betrokkenheid van jongeren belangrijker dan ooit om het vrije denken en de fundamenten van een vrije samenleving in de toekomst te waarborgen.
Jullie hebben de kracht om kritisch te blijven denken.
Om niet zomaar alles wat gedeeld wordt voor waar aan te nemen.
Om te kiezen voor respect, voor verbinding, voor menselijkheid.
Vrijheid vraagt inspanning – elke dag opnieuw.
Niet alleen van hen die ons zijn voorgegaan, maar ook van ons – en van jullie.
Vandaag herdenken we de offers die zijn gebracht.
Vandaag staan we stil bij tachtig jaar vrijheid.
En vandaag spreken we de wens uit dat ook in de komende decennia, we mogen blijven leven in vrijheid.
Samen kunnen we blijven bouwen aan een samenleving waarin vrijheid, respect en verbinding centraal staan.
Laten we samen stil zijn.
Laten we samen herdenken.
En laten we samen werken aan een samenleving waarin vrijheid blijft bestaan – voor iedereen.
Dank u wel.
